Poetin    Maria    Schiffner

Zeitkritisches


 

 

 

 



 

Dr Geist an Gemejnteiche


Wos wissn denn de Leute ei dr Stoodt vuanandr? Rejne gornischt. War kennd denn do de andrn? Suwos gibts ock offn Dorfe. Do kenn die Leute anandt wu Kindsbenn oh und su mimmds halt ou vier, doss ennr immr harhaldn muss, wenns ims Zunorrnhonn gieht. Kohnsein, doss a Sichr a bissl kojos tutt odr sunst wos imsiech hood, wosn andrn ei de Ougn sticht. Su ennr wor de Schustr Seff. Warum, dos hätte kej Mensch sohn kinn, abr wennr siech sahn liess, gings glei lus, ar wure gefozzlt und gefoppt.

Do worsch jo kej Eundr, dossr siech kej Madl ausn Dorfe suchte, wienr ei die Johre kohm, nej ejs ausn Heeture, dos wor eine Ejschicht an mittlstn Posche, eine gude Stunde vunn Dorfe. Ej weitr Waag ei de Heirot, iborn Demejnteich und iborn Kiefrbarg off Wessln und drno dorchn Puusch.

Wie de andrn Porschn ausn Dorfe dos ei de Nose kriggt hottn, bekorrtn se hie und har, eb se Seffn do ne enn Schabrnaak spieln kenndn und do wure ausgeheckt, dossn amol enn Geist offn Hejmwaag stelln wiern.

Nu gobs dorte ei dr Gegnd de Saga vunn Schenklichte. Do sollde ei Mickehon ej Mohn sei Weib imbrocht honn und seitdaan os feuriche Kugl, abn dos Schenklicht, imgiehn miesn und ann Gemejn-teiche offn Brickl Station machn. Dort hottn se offn Leichnwaage ou immr Stione gemacht, wenn se vu Mickehon gezohn komm. Zu domolicht Zeit mosstn de Mickehonr offn Brrennr Korchhof begrobn wardn, wal se salbr noch kenn Friedhof hottn. Ann Schwednkriege wärn amol a poor Offiziere ne drvo obzubrengn gewast, ei dr Nacht offn Ohstand zu giehn und do wär ou dos Schlicht komm und se hättn druf geschossen. Do wärsch riesich gruuss wurdn und zorrsprungen. Die Zweje solldn de ganze Nacht ann Posche rimmgeorrt sein und wärn holbvorrockt ann Morgn hejm eis Quotier ei dr Schenke komm. Drnooch hätte niemand mej dos Schenklicht zu Gesichte krifft. Kohnsein, doss die Porschn ou dodro dedocht honn.

Sunst machte mr bei uns enn Geist aus enn Krautstrunke odr aus ennr Riebe. Mr schniet s Keppl oh unds Innwendliche raus, doss ock de Schohle ibrich blieb. Ougnlecht wurn ausgestochn und ej gruuss Maul ausgeschnittn. Drhind poppte mr ruutes Seidnpopier, ei de Mittlt nei kojm ejne Karze. Das Koop wure off enn Stackn gestackt, su huuch wie ej Mohn.

Enn sichn Geist honnse also gemacht. posstn siech ob, doss Seff ei ennr stookfinstrn Nacht fort offs Heetur worn, schlopptn dos Gespennste nundr ann Gemejnteich, wu dr Grobn ausn. Wiesn rundr ei de Baach leift, ihr daan gieht dos Brickl, drhindr stiehn a poor Arln. Ei die Arln hindricschBrickkl stalltn se daan Geist und zundtn de Karze oh, beg(k)ucktn siechs vu olln Seitn, rockten noch a bissl dro rimm, doss dr Schien holb offn Waag und holb offs Wossr fiel, drhindr geforrt, wenn n ou ne grode farrtrlich zu Mute wor. "Mr sellde halt wissn, wennr hejmkimmd" sohte ennr. "Wie späte mogs ock sein?" ej andr. Ei daan schlugs zwelfe vuun Korchtormse. "Zwelfe, na wortmr denne odr giehmr hejm?" Se berootschlohtn noch, do fingn ei Wessln de Hunde oh zu billn und ejne Weile druf horrtn se ou Schriete - ei dr Nacht is jo olls vill wettr zu hiern. - Se vrkruuchn siech ei de Weidn oh dr Polznd. Itz komm de Schriete schon rundrzu vunn Kiefrbarge dorchn hohln Waag, itz musstr dos Gespennste bale sahn. Do: Ei Plääks, s ging enn dorch Mork und Bejn und schonn rannten de Schriete zoricke n Kiefrbarg nuff und gornee lange druf horrte mr ei Wessln wiedr de Hunde billn.

Do numme ihr Gespennste rundr vunn Pflocke, schmiessn n Krautstrunk ei de Baache und soogn dosse hejmkomm. Su hottn se Seffn wiedramol ejs ausgewischt. Se worn ock neuschierch, ebr siech noch ejmol off Heertur trraun wiere.

N Sunntisch druf sossn se olle ei dr Knorche und noch dr Predicht dochtn se, se horrtn ne gutt, do hood dr Pforr doch Seffn ufgebotn. Olle Leute stacktn de Keppe zimm. Su ejne gelche Hukst! Do stackt doch ou wos drhindr! Selldn se denn wos Klejnes brengen? Su dochtn und sohtn de Weibr. De Porschn reimtn siech wos ganz andresch zomm: "Dos Eideheirotgiehn mosste ufhiern!!" Do hottn se salber Seffn zu dar geschwindn Hukst vrholfn! Ock schode, dossn dos ne sohn konndn. Ganz schiene noch hindn wor dos lussgangn. Wahn solldn se denn jetz zu Norrn honn? Drfier wiern se siech abf off dr Hukst ordnlich drohonn, dos wor dr ejnziche Truust.


                                                                                                     ZURÜCK  ZU  MUNDARTLICHES
web by dobay
  Nutzung Kontakt